Beste lezer,
De Deense bekroonde film ‘Jagten’ laat onverbiddelijk en kristalhelder zien, hoe gemakkelijk een leugen zich kan nestelen in de geesten van de publieke opinie. Ook hoe gretig de volksmenigte meegaat in de demonisering en de kruisiging van een medemens. Alleen wij, de machteloze toeschouwers, weten van in het prille begin met absolute zekerheid dat de arme gedemoniseerde man zo onschuldig is als een lammetje. En masse wordt hij veroordeeld, geweigerd, bedreigd en in elkaar gerost. De onbedwingbare hysterici uit het dorp zien in de man, van de ene dag op de andere, de belichaming van het kwaad. Zelf denken ze vanuit het goede denken te handelen. De strak vertelde wijze waarop dit ontnuchterende relaas zich verder ontwikkelt, confronteert ons met de mensheid zoals we die eigenlijk vaak weigeren te zien: draconisch, hysterisch, irrationeel. Nochtans blijft elk personage menselijk en worden goedkope tegenstellingen uit de weg gegaan. Immers, hoe zouden we zelf zijn? Neutraal en kalm, maken we onszelf wijs. En dat allemaal door dat ene leugentje van een kind. ‘Jagten’ is naast beklemmend en hartverscheurend ook benauwend realistisch. Murw ben je er in elk geval van.
Reactie toevoegen