Beste lezer,
Bijna zes jaar geleden schreef een Amerikaanse essayist over het einde van de vriendschapscultuur met de oprichting van Facebook: “In het ideaal van vriendschap bliezen Facebook en andere sociale media onze vriendschapskringen zo op dat ons hele sociale netwerk eronder kwam te vallen. Waar vriendschap ooit ging om een paar personen – zorgvuldig gekozen zielsverwanten, gelijkgestemden – kregen die vrienden dezelfde lading als alle andere ‘vrienden’ in je netwerk. Of een simulacrum van vrienden: pakketjes informatie met een foto erbij, ‘ze zijn net zo min je vrienden als de baseballkaarten van de New York Mets dat zijn’. We hebben nog wel vrienden, maar we zijn niet intiem met ze. We zien ze wel, zij het niet in vlees en bloed, maar online. ‘Daarmee is vriendschap aan het veranderen van een relatie tot een gevoel – van iets wat mensen met elkaar delen tot iets wat mensen in hun eentje ondergaan, achter hun beeldscherm waar ze de elektronen omarmen die de digitale snelweg op ze af schiet’”. Gelukkig is niet iedereen een Facebook-adept. Als reactie op het cultuurpessimistische gevoel dat sociale media mensen niet dichter bij elkaar heeft gebracht, blijft er het ideaal van vriendschap met nabijheid, van een hand op je schouder, van mensen niet kennen van Facebook of LinkedIn, maar gewoon nog vanuit je basisschoolklas. (De Groene Amsterdammer, “Het warme cliché van de mannenvriendschap. De grootste lul”, jrg 139 / nr. 21 - 21 mei 2015)
Reactie toevoegen